Şu Ünlü Marcos Kim..?

Seçimle gelmesine rağmen, Filipinler’i 1965’den 1986’ya kadar bir diktatör gibi yönetmiştir.
Eşi, çocukları, kardeşleri ve akrabaları ile neredeyse bir aile ile ülkeyi yönetmişlerdir.
Eşi, İmelda Marcos’un o kadar ayakkabısı vardı ki, bir müze bile açmıştır.
Ülke yoksulluktan inim inim inlerken, Aile, Devletten 10 milyar doları üzerine geçirdiği iddia ediliyor.
Filipinler halkları, uzun süren, kanları ve canları pahasına bedel ödemeler sonucu baba Ferdinand Marcos’u göndermiştir.
Şimdi ise, aradan on yıllar sonra oğul Marcos ülkeye döndü ve başkanlık seçimlerini/yarışını kazandı.
Baba Marcos’un gidişi 1986, oğul Marcos’un gelişi 2022. Demek ki aradan geçen 36 yıl, ülkede geçmişte babanın yaşattığı kan, gözyaşı, kaos, işkence, yoksulluğu unutturmuştur.
Balık hafıza diyeceğim ama bir toplum, bu kadar mı geçmişi unutur, yok sayar, celladına aşık olur, davetiye çıkartır.
Anlamak mümkün değil…!
Kapitalist sistem, farkındaysak, kendi içerisinde taşıdığı nispi demokratik imkanlardan da uzaklaşmaktadır.
Fransa gibi bir ülkede, liberal ağacı Makron, ikinci kez seçilebiliyor. Yarışı ise, faşist adayla başa baş götürüyor.
Türkiye’de de hem İslamcı ve sermaye sever hem de ırkçı ortağıyla 20 yıldır, antidemokratik uygulamalarıyla yönetmeye devam ediyor. Bu kriz ve yoksullaştırma ortamında bile kamuoyu yoklamalarında akp, hala birinci parti olma önceliğini koruyor.
Buradan şu anlaşılıyor ki, bu kriz koşullarında, yoksullaşmanın bu kadar görünür olduğu şartlarda, hakların büyük bir çoğunluğu hala sorunu yine onların çözeceğine inanması manidar durum değil midir.?
Burada elbette tüm bir muhalefet açısından söylersek;
Kitlelere umut olamamaları, sorunu ‘biz çözeriz’ noktasında güven verememesi de ortada durmaktadır.
Marcos, bize bir kez daha ders olsun. Ve celladımıza aşık olmanın topluma maliyetinin ne olacağını cidden düşünelim.!
Marcos’lardan kurtulalım derken, başka Marcos’lar da yaratmamak UMUDUYLA…!