İstiklal Caddesi’ni boşaltan emniyet güçleri, sokak aralarını da polis otobüsleriyle kapattı.

Gezi’de polisin attığı gaz fişeğiyle ölen Berkin Elvan’ın annesi Gülsüm Elvan ile eylemlerde ölen Ahmet Atakan’ın annesi Emsal Atakan’ın da katıldığı anmada Taksim Dayanışması adına yapılan açıklamada, “Biliyoruz ki Gezi, yalnızca tarihin bir dönemiyle sınırlı kalmış bir halk hareketi değildi. Bugün sokakları dolduran binlerce gencin gelecek mücadelesinde, emekçilerin ekmek kavgasında, kadınların yaşam mücadelesinde, işçilerin direnişinde, halkın yurttaşlık mücadelesinde Gezi dimdik duruyor” denildi Açıklamada şu görüşlere yer verildi:

“Aradan geçen 12 yılda, siyasi iktidar Gezi’nin meşru taleplerini bastırmak için baskı, sindirme ve hukuksuzluk politikalarını daha da derinleştirdi. Ancak 19 Mart’ta halk iradesine yapılan darbe ile başlayan direniş, gençlerin yaşanabilir bir ülke talebiyle birleşerek bu ülkenin demokratik birikiminin sindirilemeyeceğini bir kez daha gösterdi. Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Bu ülkenin en aydınlık, en demokrat, en yaratıcı, en sorgulayıcı, en inatçı, en dayanışmacı, en emekçi, en vefakar insanlarına, gençlerine ve kadınlarına çapulcu dendi: Ve söz bitti.

“HALK HAREKETİNE ‘DARBECİLİK’ YAFTASI TAKILINCA MANTIK BİTTİ, MANA BİTTİ”

Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Demokrasinin kırıntılarını ortadan kaldırıldığı, bürokraside, hatta yargıda bile emir-komutanın işlediği, Anayasa Mahkemesi kararlarının uygulanmadığı için sadece hukuk değil. Söz de bitti. Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Dünyanın en demokratik, silahsız, kitlesel, kararlı, talepkâr, zeki, espirili, yaratıcı ve dayanışmacı halk hareketine ‘darbecilik’ yaftası takılınca, mantık bitti, mana bitti. Ve söz bitti.

Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Gezi parkı ve Taksim yayalaştırma projesine karşı Mimarlar Odası adına davayı açan Av. Can Atalay’a, aynı davanın takipçisi diğer oda olan Şehir Plancıları Odası Başkanı Tayfun Kahraman’a, çekimi yapılmamış bir filmin senaryosundan dolayı Çiğdem Mater’e, bir vakfın çalışanı olarak Gezi’ye katılan milyonlarca insandan biri olan Mine Özerden’e örgüt üyesi olmaktan 18’er yıl ağır hapis cezasına, yine Gezi’de masa sandalye, poğaça börek yardımı yapan dünyanın en naif insanlarından Osman Kavala’ya tanıksız, kanıtsız, karinesiz ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası verilince söz bitti. Bu hukuksuzluğu Yargıtay’da onaylayınca masumiyet karinesi ile birlikte hukukta bitti, söz de bitti.

“KOCA BİR YAŞAMA SAHİP ÇIKABİLMEK İÇİN ÖNCELİKLE ÜÇ BEŞ AĞACA SAHİP ÇIKMAK GEREKTİĞİNİ…”

Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Milyonluk tazminat davaları, kayyum atamaları, seçilme yasakları, itiraz edenden slogan atana, derdini anlatandan tweet paylaşana, haberi yazandan, ekrana taşıyanına kadar herkesi sindirme çabası içinde olanlar hukuksuzluğu sıradanlaştırdı… Ve söz bitti. Çok şeyler söylendi Gezi’ye dair… Oysa, Haziran direnişine yol açan Gezi Parkı tarihsel misyonunu tamamladı. Koca bir yaşama sahip çıkabilmek için öncelikle üç beş ağaca sahip çıkmak gerektiğini; kent yağmasını engellemenin özel yaşama müdahaleye itirazla eş anlamlı olduğunu; dereleri Hidro-Elektrik Santrali, her yeri maden ve taş ocağı; şehirleri beton yığınağı haline getiren rant siyasetine karşı çıkmanın yaşamsal olduğunu göstermekle kalmadı, herkesle birlikte bunlara karşı direnmenin coşkusunu da yaşattı… Ve söz bitti.”

Gezi Parkı’nın Topçu Kışlası görünümlü rezidans ve alışveriş merkezi haline getirmek isteyenlerin iştahını kabartacak bir “kupon arazi” olmaktan çoktan çıktığının anımsatıldığı açıklama şöyle sona erdi:

“Hatta Gezi, Park olarak bile tanımlanamaz artık. Binlerce beton bina ile kuşatılmış Taksim Meydanı etrafındaki tek yeşil alan, gölgesinde oturabilecek ağaç barındıran tek park olduğu doğru. Ama daha büyük bir hakikati var artık o parkın. Uğruna ‘ağırlaştırılmış müebbet’le hapis yatan dostlarının yanı sıra, insanım diyenlerin görebilecekleri suretler, duyabilecekleri ağıtlar arasında, on dördünde, yirmi birinde toprağa düşmüş, oradaki ağaçlara can suyu olmuş gençlerin anıtları duruyor o parkta.

“DÜŞÜN YAKAMIZDAN”

Çok şeyler söylendi ama Gezi’de zamanında en açık biçimiyle sözünü söyledi: Bu ülkede kaç lise, kaç üniversite varsa, deresine sahip çıkan kaç köy, bedenime karışma diyen kaç kadın, dilimi, kimliğimi, varlığımı inkar etme diyen kaç Kürt varsa, inancımı sorgulama diyen kaç Alevi, acımı reddetme diyen kaç Ermeni, yönelimimi kabul et diyen kaç LGBTI+ birey varsa, bu pahalılıkta bu ücretlerle yaşanmaz diyen kaç işçi, ürünü elinde kalan ne kadar çiftçi varsa o kadar Gezi Parkı çıkacak karşınıza… dedi… Ve söz bitti.

İşte bu nedenle ve bir kez daha gür bir sesle haykırıyoruz; Ülkenin demokrasi şöleni olarak tarihe geçecek olan GEZİ direnişinden ‘Darbe’ çıkarmaya çalışmak beyhude bir çabadır! Tayfun Kahraman’ı, Çiğdem Mater’i, Şerafettin Can Atalay’ı , Osman Kavala’yı ve Mine Özerden’i siyasi ikbal hesaplarınıza malzeme yaparak hapiste tutmaktan vazgeçin. Özcesi; düşün yakamızdan, ülkemizi ve milyonlarca yurttaşımızı rahat bırakın…

Yoksulun, mağdurun, emeklinin, işçinin, köylünün, işsizin, öğrencinin dertlerini, sözlerini, itirazlarını dinleyin; asgari ücreti ve emekli maaşlarını insanca yaşanabilir hale getirin; kadın cinayetlerini bitirin; sağlık sistemindeki tıkanma ve yozlaşmayı, eğitimdeki çöküşü nasıl durduracağınızı anlatın; gençlerin ve üniversite öğrencilerinin gelecek kaygılarını hissedin; komşu ülkelerle barışçıl iyi ilişkiler kurun, barışı hem ülke içinde hem de dünya ölçeğinde dillendirin; sanatı, sporu, akademiyi, çağdaş standartlara nasıl taşıyacağınızı anlatın; İşte tüm bunlar bütün baskılara, engellemelere, saldırılara, tutuklamalara rağmen parkın kadim ağaçlarından yankılanan ve Gezi Parkı’ndan dönen milyonların iç sesidir”

Kitle “Gezide düşene dövüşüne bin selam” sloganları atıldı.

Mis Sokak’ta yapılan basın açıklamasının ardından Taksim’e yürümek isteyen öğrenci örgütlerine polis müdahalede bulundu.

Polis, basını alandan uzaklaştırarak görüntü alınmasına izin vermedi.

Anma sonrası dağılan onlarca genç ablukaya alındı. Ablukaya alınan gençler gözaltına alındı.

Ayrıntılar birazdan…