KÂZIM KOYUNCU’YU SAYGIYLA ANIYORUZ

Bugün, Karadeniz’in hırçın dalgalarının bile sustuğu gün…
25 Haziran 2005’te, Artvin’den yükselen bir ses, tüm Türkiye’ye umut olmuş bir yürek, Kazım Koyuncu, sonsuzluğa uğurlandı. Aradan yıllar geçse de, onun bıraktığı iz silinmedi; aksine, her geçen gün daha da derinleşti.

Hopa’dan Kaçkar’a uzanan matem yolu, yalnızca bir sanatçıyı değil, aynı zamanda bir halkın vicdanını, doğaya olan sevdasını, kültürüne duyduğu bağlılığı uğurladı. Şavşat’ta, Ardanuç’ta, Borçka’da, Murgul’da anaların gözyaşı sel oldu. Yusufeli, Arhavi, Hopa’da bacılar yasını tuttu. Artvin sustu… Karadeniz sustu…

Kazım Koyuncu, yalnızca bir müzisyen değil, Lazca’yı Rock müzikle harmanlayarak kendi halkının sesini evrensel bir dille duyuran bir kültür elçisiydi. Fırtına Deresi’nin çağlayanında, Çamlıhemşin’in sisli doruklarında, Karadeniz’in asi ruhunda yankılanan bir ezgiydi.

O, doğayı severdi, insanı severdi. Şiir gibi yaşadı, türkü gibi aramızdan ayrıldı. Çernobil’in karanlık gölgesi bedenini alsa da, sesi hâlâ Karadeniz kıyılarında yankılanıyor.

Bugün, onu yalnızca anmıyor; özlüyor, seviyor ve mücadelesini sahipleniyoruz. Karadeniz’in azgın suları gibi coşkulu, Çoruh’un dinginliği gibi vakur, dağların ardında yankılanan bir haykırış olarak Kazım Koyuncu, yaşamaya devam ediyor.

Her horonun durduğu yerde, her kemençenin sustuğu anda, yürekten bir sızı olarak aklımızda ve kalbimizdesin Kazım…
Anın, devrimci türkülerde ve doğaya sevdalı yüreklerde yaşıyor.

Ömer Tabak.

Disk emekli sen Ümraniye başkanı