Dünyanın būtün felsefecileri, bilim insanları ve yazarları sosyalist oldu. Ancak bu yüce ve yüksek felsefe bir sistem olmaya kalktığında ağır sorunlar çıktı ortaya.

Ben cezaevindeyken sosyalist ülkeler çökmüştü. Arkadaşlarla tartışıyorduk; bazı arkadaşlar komünistlerin direnişe geçip, iktidarları yeniden devralacaklarını söylüyor ve umut ediyorlardı. Ben dedim böyle bir şey olmayacak, çünkü insanlar sosyalizm adına kurulmuş rejimleri sevmiyordu. Kimisi bunu komünist partilerin yanlış ellerde olmasına bağladı. “Bu kötü bir savunma,” dedim. Dinciler de kötü Siyasal İslamı kötü müslümanlara bağlıyor.

Macar, Arnavut, polonyalı, Sırıp, Rus, Ukranyalı; kısacası eski sosyalist ülkelerden çok insan tanıdım. Hiç birinde solculuğun zerresi yoktu. Para için yapmayacakları şey de yoktu. Peki bu neden böyleydi? Zenginliği paylaşayım derken, bu ülkelerde yoksulluk paylaşıldı ve tek parti sistemi olduğu için de her ülkenin para ve iktidar düşkünü sahtekarları komünist partisi yöneticiliklerine yükseldi. Bunlar yaman Marksist-Leninistlerdi. Yaman Stalinciydiler. Ve bunların gerçek komünist olup olmadıklarını ölçecek bir alet icad edilmemişti. Şimdi de o alet yok. Marks, Lenin, Stalin deyip işi götürüyorlardı.

Ben 78 kuşağındanım. Mahir, Deniz ve Ibrahim Kaypakkaya gibi tutarlı gençlerin mirasından 100 örgüt çıkarıldı. Ya solculuk ve devrimcilik bu kadar ucuz mu ki; paramparça edildi? İdeolojik farklılık diyorlar, buna ideolojik kılıf demek lazım.

Devrimci olduğum halde, bir solcuyla tartışmaktan çekinirim. Ne kadar yıkılmış ve tutmamış değer varsa getirip önüne yığırlar. İnsanların çoktan unutup gittiği ne kadar yazı, manifesto ve komünist parti kararı varsa önüme atarlar. Ayıptır, toz duman oldu dağıldılar; dinci fanatikler gibi Marksizmin ve Leninizmin Kerbelasını mı sürdüreceğiz?

Marks kendi çağının kapitalizmiyle yiģitçe ve üstün düşüncelerle çarpıştı. Bu uğurda 100 milyon insan öldü. Devrimci kahramanlıklar romanlarda ve şarkılarda yaşatıldı. Dünyanın būtün felsefecileri, bilim insanları ve yazarları sosyalist oldu. Ancak bu yüce ve yüksek felsefe bir sistem olmaya kalktığında ağır sorunlar çıktı ortaya. O zaman bir yerde bir şeyler eksikti. Çünkü sosyalizm erken düşük yapmış özürlü bir çocuk gibiydi. Yaşayamadı.

Bunun nedenleri üzerine çok düşündüm. İdeolojik devletlerin hepsi hastadır. Ister sosyalist, ister faşist, ideolojik devletleri sonunda iktidar ve maddiyat düşkünleri ele geçiriyor. İdeolojiden bağîmsız, yasalarla belirlenmiş teknik devleti savunup; sonra ideolojik olarak bu teknik devletin yönetimine talip olmak bu çağın sosyalizmi olmalıdır. Sosyalizm bireylerin yorum ve tasarrufuna bırakılmayacak kadar ciddi bir iştir.

Küba’da 7 ay kaldım. Ailelerde kalıyordum. Būtün evlerde Türk dizileri izleniyordu. Ben buna çöküş dizileri diyorum. Dizi saatlerinde Küba’da bütün sokaklarda Türk dizlerinin seslerini duyarsın. Alt yazılı ucuz diziler. Bazı kiralık evlerden bu nedenle ayrıldım. Niye izliyorsunuz? diye soruyordum. Diyorlardı “koruyucu baba, koruyucu koca, eşi için kan döken sevgili. Bunlar hoşumuza gidiyor.”

Diyordum bunlar yalan, bakın ben de Türküm, öyle olmadığını söylüyorum. Diyorlardı sen dizideki Türklere benzemiyorsun, biz dizideki Türkleri çok seviyoruz.

Küba halkı Che ve Castro’yu da çok srviyordu. Ama dizileri, doları, Amerikayı daha çok seviyorlardı. Orada anladım ki, sıradan insan için yüksek değerler bir şey ifade etmiyor. Onları hayaller, dolar, daha çok servet mutlu ediyor.

Sosyalistlerin yeni çağ üzerine ve yeni sistem üzerine kafa yormaları gerekir. Sosyalizmin Kerbelacıları olmamalıyız.

Hasan BİLDİRİCİ..